Geloofsbelijdenis

Het symbool is de geloofsbelijdenis. Het symbool van het geloof identificeert de gedoopte persoon. Het bevat de essentiële elementen van het geloof; het zegt voor een gelovige wat een gelovige gelooft en bereid is bij zijn of haar doop voor eens en altijd te bevestigen om gedurende zijn of haar hele leven dezelfde belijdenis te delen met de hele christelijke gemeenschap.

Veel verschillende geloofsbelijdenissen tonen aspecten van de grote rijkdom van de ervaring van de ontmoeting met Christus. In de geschiedenis van de veelzijdige christelijke tradities zijn twee geloofsbelijdenissen naar voren gekomen die een prominente plaats hebben verworven in het leven van de Kerk: de geloofsbelijdenis van de apostelen Geloofsbelijdenis, ontwikkeld in Rome voor de doop, en de geloofsbelijdenis van Nicea-Constantinopel, voor het eerst geformuleerd in 325, tijdens het Concilie van Nicea in het huidige Iznik, Turkije, en verder uitgewerkt tijdens het Concilie van Constantinopel in 381.

"Als u met uw mond belijdt dat Jezus Heer is en met uw hart gelooft dat God hem uit de doden heeft opgewekt, zult u worden gered, want met het hart gelooft men en wordt men gerechtvaardigd, en met de mond belijdt men en wordt men gered" (Romeinen 10:9-10). De passage van de heilige Paulus benadrukt dat de belijdenis van het geloofsgeheim niet alleen een ingrijpende verandering in de spraak vereist, maar vooral ook in de houding ten opzichte van God, zichzelf en de wereld. "De geloofsbelijdenis brengt mij in gemeenschap met God de Vader, de Zoon en de Heilige Geest, en met de hele Kerk die mij het geloof doorgeeft en waarin ik geloof".