De kamers van Rafaël

Toen Rafaël begon met de fresco's voor de School van Athene, had Michelangelo net de steigers voor de Sixtijnse Kapel opgericht. De initiatiefnemer van deze twee zeer ambitieuze projecten was paus Julius II.

Julius II werd in 1503 gekozen en nam onmiddellijk de politieke teugels van de Pauselijke Staten in handen. Hij plaatste zichzelf persoonlijk aan het hoofd van het leger, heroverde steden zoals Bologna die tijdens het vorige pontificaat in opstand waren gekomen en hervestigde overal zijn gezag. Binnen dit politieke programma kreeg ook de kunst een specifieke plaats als propagandamiddel om het beeld van een sterke, rijke en machtige kerk te verspreiden.

De grote artistieke ondernemingen begonnen in 1505 met de afbraak van de oude Constantijnse basiliek van Sint-Pieter, die door architect Bramante moest worden vervangen door een modern gebouw, een symbool van de triomferende kerk en een waardige locatie voor het grafmonument dat de paus in datzelfde jaar aan Michelangelo had toevertrouwd. Vastbesloten om niet in het appartement van de vorige paus, de gehate Alexander VI Borgia, te wonen, koos Julius II een nieuwe reeks kamers voor zichzelf en gaf hij in 1507 een prestigieus team van kunstenaars de opdracht om de kamers die later bekend zouden worden als de Vaticaanse Kamers te decoreren.

Toen Rafaël in 1508 op uitnodiging van de paus in Rome aankwam, sloot hij zich aanvankelijk aan bij de groep die al aan het werk was, maar dankzij de bewondering van Julius II voor hem verdrong hij al snel zijn collega's. Hoewel hij geen ervaring had met het schilderen van 'buon fresco' op grote oppervlakken, bleef hij als enige verantwoordelijk voor het hele project, waaraan hij zich tot aan zijn dood wijdde.

Er zijn vier kamers in het Vaticaan die door Rafaël en zijn assistenten zijn beschilderd. In chronologische volgorde zijn dat de Sala della Segnatura, met het prachtige schilderij De School van Athene, de Sala di Heliodoro, de Sala del Incendio di Borgo en de Sala di Costantino.