Pokoje Rafaela

Kiedy Rafael rozpoczął prace nad freskami do Szkoły Ateńskiej, Michał Anioł właśnie postawił rusztowania do Kaplicy Sykstyńskiej. Promotorem tych dwóch niezwykle ambitnych projektów był papież Juliusz II.

Juliusz II został wybrany w 1503 roku i natychmiast przejął stery polityczne Państwa Kościelnego, osobiście stając na czele armii, odzyskując miasta, takie jak Bolonia, które zbuntowały się podczas poprzedniego pontyfikatu, i potwierdzając swoją władzę wszędzie. W ramach tego programu politycznego sztuka również znalazła swoje szczególne miejsce jako narzędzie propagandy służące szerzeniu wizerunku silnego, bogatego i potężnego Kościoła.

Wielkie przedsięwzięcia artystyczne rozpoczęły się w 1505 roku od zburzenia starożytnej bazyliki św. Piotra z czasów Konstantyna, w miejscu której architekt Bramante otrzymał zlecenie zaprojektowania nowoczesnego budynku, symbolu triumfującego Kościoła i godnego miejsca na pomnik pogrzebowy, który papież powierzył w tym samym roku Michałowi Aniołowi. Zdeterminowany, by nie mieszkać w apartamencie poprzedniego papieża, znienawidzonego Aleksandra VI Borgia, Juliusz II wybrał dla siebie nową serię pomieszczeń i w 1507 roku zlecił prestiżowemu zespołowi artystów dekorację pomieszczeń, które stały się znane jako Apartamenty Watykańskie.

Po przybyciu do Rzymu na zaproszenie papieża w 1508 roku Rafael początkowo dołączył do grupy już pracującej, ale dzięki podziwowi Juliusza II szybko wyparł swoich kolegów. Chociaż nie miał doświadczenia w malowaniu „buon fresco” na dużych powierzchniach, pozostał jedyną osobą odpowiedzialną za cały projekt, któremu poświęcił się aż do śmierci.

W Watykanie znajdują się cztery sale ozdobione freskami Rafaela i jego pomocników. W porządku chronologicznym są to: Sala Segnatura, w której znajduje się wspaniała Szkoła Ateńska, Sala Heliodorowa, Sala Pożaru Borgo i Sala Konstantyna.